Hoe Peer zijn vijftigste vierdaagse liep, maar dankzij de zombieapocalyps nooit een gouden kruisje ontving. (een reconstructie)

Dag 1

Op de eerste dag van de honderdste vierdaagse mars was er bar weinig media-aandacht voor de virusuitbraak. Er werd aandacht besteed aan blaren prikken. Een aantal wandelaars had niet alleen blaren op de voeten, maar ook in het gezicht. Lang werd dan ook gedacht, dat de uitbraak was begonnen onder de zomerfeesten bezoekers. In de weken na de 4daagse vertelden overlevenden elkaar verhalen over een Spaanse drug die mensen knetter high en bloeddorstig zou maken. Sommigen spraken over one-night stands in de struiken van het Valkhofpark, alwaar hun sexpartners geprikt zouden zijn door een mysterieuze plant. Pas later zouden de boosdoeners de hamburgers van cafetaria Jeffrey Burgers blijken, gelegen langs de wandelroute in Elst. Het rundvlees predicaat bleek gelogen, Jeffrey verkocht vlees van geslachte laboratorium apen.

TVGelderland had een mooi item over Peer. Peer zou op de dag van de intocht 70 worden en bovendien voor de vijftigste keer de vierdaagse uitlopen. Zonder autocue nooit grappige Harm Edens liet het jubileum kruisje zien. Een oranje geëmailleerd gouden kruis met kroon en een witte lauwerkrans tussen de armen. Plagerig hield hij het ding voor de neus van Peer en vroeg: “Dus hier doe je het voor?” De bejaarde Peer knikte en Harm rende weg. “Kom hem maar halen dan!”

Dag 2

Harm Edens opende zijn 4Daagse journaal in Wijchen, door met het jubileumkruisje opgespeld te vertellen dat hij op Peer wachtte. Daarna knipte het programma over naar een kneuterige reporter op een tot camping omgebouwd sportveld in Malden. Een EHBO’er met zweren in haar gezicht vertelde over de mysterieuze blaren en dat de GGD iedereen aanraadde zich goed met zonnebrand in te smeren.

De overheid zei: Luister naar ons. Er is geen reden tot paniek.

Peer liep ondertussen in Weurt. Moe, maar gefocust op zijn doel. Sinds zijn vijftigste merkte hij ieder jaar dat de wandeltocht hem zwaarder viel. Drie jaar geleden had hij, na een enkel blessure, bijna op moeten geven. Maar dat weigerde hij, iets waar hij tot de dag van vandaag trots op was. Zijn benen hadden nooit eerder op de tweede dag al zo zwaar gevoeld. Maar Peer had 49 jaar vierdaagse ervaring en wist: na deze dag ben ik op de helft. Wie eenmaal halverwege is geeft niet meer op.

Dag 3

Donderdagochtend 4 uur. De eerste wandelaars maakten zich klaar op de Wedren. Niet wetende dat er een uur geleden, tijdens de switch van DJ Swining Maria naar Tony Terrific, op het feestpaleis aan de kade een ramp was gebeurd. Eén van de wandelaars die op dag twee afviel, was gaan stappen. Het meisje was eerder die avond, ondanks de doorgeprikte blaren in het gezicht, met haar vriendinnen door de lokale meezingkoningen Benny Solo en Ronnie Ruysdael uitgenodigd in de backstage. Wat daar precies gebeurde is niet duidelijk, maar binnen een uur was de tent met feestvierders veranderd in een feestmaal voor de levende doden.

De politie was massaal aanwezig bij het danspodium van The Matrixx. Gewoon uit voorzorg. En arriveerde hierdoor te laat op de kade. De kleine groep zombies had zich door het centrum verspreid.

De Nijmeegse Burgemeester Hubert Bruls en zijn wethouders kwamen die middag tijdens een spoeddebat bijeen. Zoals verwacht, besloot de burgemeester het feestpaleis direct te sluiten. Er werd geen link gelegd tussen het voorval en een mogelijke zombie-uitbraak. Tegen Omroep Gelderland vertelde Bruls, dat hij zo’n prachtig jubileumjaar niet liet verzieken door een paar dronken drugsgebruikers die uit waren op problemen. De politie zou de rest van de feesten hard optreden tegen relschoppers. Zelf keek Bruls het meeste uit naar de ontvangstceremonie van jubileumwandelaars. Iets waar presentator Harm Edens uiteraard op inhaakte, door met een dwaze grijns naar het gouden kruisje voor Peer te wijzen. Peer zelf lag op dat moment al in bed. In Niftik had hij de wandeling bijna opgegeven, maar na een telefoontje met zijn vrouw en dochter die hem vertelden dat het nu of nooit was, had hij een koptelefoon met muziek van The Beach Boys opgezet en besloten door te gaan.

Dag 4

Elst, Beuningen, Wijchen en Ewijk waren bij aanvang van de wandeltocht al gevallen. Het leger was er op uit getrokken om mensen uit het rampgebied te redden en de Burgemeester van Nijmegen bevestigde nogmaals: The Show Must Go On.

In Cuijck aangekomen, realiseerde Peer zich dat er van de 40 duizend wandelaars nog maar een kleine vijfduizend over waren. Hij zette ‘Good Vibrations, The Best Of The Beach Boys’ nogmaals aan en begon met de laatste kilometers.

Op de Via Gladiola was het ondertussen al een drukte van jewelste. Achter de dranghekken stikte het van de mensen die de wandelaars wilden begroeten. Totdat hier en daar de eerste ex-nachtbrakers, nu zombies, opdoken. Bezoekers van de Valkhof Festival, Festival de Oase en Plein ’44, alle hongerig naar mensenvlees.

Op TVGelderland probeerde Harm Edens grapjes te maken door te doen alsof hij werd gebeten en door met ketchup in zijn mond de vluchtende mensen te laten schrikken. Ter hoogte van café St. Anneke liet hij wederom het kruisje van Peer zien en beloofde niet te stoppen met presenteren voordat deze zijn kruisje kreeg. Het was tijdens het afleggen van die belofte, dat één van de zombieleden van de Hermes Houseband Tribute Band achter hem verscheen. En op een behoorlijk elegante manier de darmen uit Harms buik wipte. “Brains! Brains!,” klonk het over zijn kermen heen.

Drie uur later liep Peer de Via Gladiola uit en stond verrast te kijken naar de eretribune op het Keizer Karelplein. Niet alleen ontbrak Harm, maar bovendien stond Burgemeester Bruls in zijn eentje alle eregasten op te eten. Boven zijn hoofd vlogen legerhelikopters. Verbaasd besloot Peer terug te lopen, de Via Gladiola weer op. “Harm? Harm?,” riep hij, terwijl er om hem heen steeds vaker en harder “Brains!!!” klonk.

Bij een frituurtent zag Peer Harm staan. Smikkelend van iets dat volgens Peer wel hele klonterige ketchup leek. Peer legde zijn arm op de schouder van Harm en voelde nog net een kogel zijn hoofd binnenkomen.

Hij zakte naar de grond. Een militair loste een tweede schot, nu op Harm Edens. Hij pakte zijn intercom en sprak: “Hoek Sint Anna – Stijn Buysstraat vrij, over.” Tussen het bloed op de grond zag hij een gouden kruisje glinsteren.