Bianca: een liefdesgeschiedenis

Dit verhaal verscheen eerder in de 6e editie van literair magazine Strapuzy.


Geschrokken trekt Bianca haar voet terug. “Auw kutkanker,” zegt Ted, terwijl ook hij zijn voet
naar achteren rukt. “Geen kanker zeggen lieverd,” fluistert ze in zijn oor, “oom Stef is er ook.” Ze
wijst voorzichtig in zijn richting. Oom Stef zit links achterin het kerkje, waar zij en Ted zojuist
getrouwd zijn. Juist als ze verder willen dansen, stopt de band met spelen. “We nemen vijf
minuutjes pauze, tot straks!,” zegt de zanger in de microfoon, terwijl hij een pakje shag uit z’n
borstzakje haalt. Stef haalt zijn armen van Bianca’s heupen en zegt: “Ik haal even een biertje
mop.” Bianca tilt haar jurk een stukje omhoog en loopt naar een stoel. Ze kijkt naar Ted aan de
bar en dan naar haar oudste kind, Brian. Brian zit aan een kindertafel. Zijn haar kort bovenop en
lang in de nek. Hij draagt een witte blouse, een gestreept hesje en zwart pantalonnetje. Brian
speelt met een plastic pistool en richt het op de wieg waarin zijn halfzusje slaapt. Bianca voelt
een traan over haar wang rollen.Trouwen. Het had de mooiste dag van haar korte kutleven
moeten zijn.


Bianca was vijftien toen ze Mehmet ontmoette. Ze stond op de bus te wachten, haar telefoon in
haar linkerhand, haar tas in de ander. Ze zat in het derde jaar van het speciaal onderwijs en
was net klaar met de schooldag. Haar vader kende ze niet, haar moeder dronk te veel. “Je bent
mooi,” had Mehmet tegen haar gezegd, “en een mooi meisje verdient mooie kleding.” Ze had
gezegd dat ze dat nooit kon betalen. “Als je met mij een drankje gaat drinken, krijg je de kleding
die je verdient.” Bianca geloofde hem niet. “Bel me maar als je me wel gelooft,” zei Mehmet en
gaf haar zijn nummer op een briefje. Een briefje dat ze in haar jaszak stak en vergat. Tot twee
weken later.


Bianca’s moeder kwam dronken thuis met Bert. Bert was niet haar vriend, behalve als zij
dronken, en hij geil was. Bianca zat op de bank in haar huispak televisie te kijken. “Biank naar
bed! De grote mensen hebben de bank nodig!,” schreeuwde Bert terwijl hij Bianca’s moeder de
woonkamer in droeg. Ze negeerde zijn geschreeuw tot ze zijn vuist op haar wang voelde.
“Optyfen, ik meen het,” zei Bert. Geschrokken trok Bianca haar jas aan en liep naar buiten. Ze
ging zitten en voelde langzaam de tranen komen. Haar neus begon te lopen. Ze zocht in haar
jaszak naar een zakdoekje, maar vond Mehmets nummer. Ze belde hem en een kwartier later
kwam hij haar met een dure auto ophalen. De maanden daarna voelde ze zich voor het eerst
sinds jaren echt gelukkig. Mehmet had een eigen flatje en behandelde haar als een prinses. Hij
beloofde met haar te trouwen. Trouwen. Vroeger droomde ze van een sprookjeshuwelijk.
Daarna was zijn geld op. Moest zij hem helpen. Toen kwamen de kelderboxen, de mannen, de
zweterige ruggen en het verlangen terug naar huis te gaan. Maar ze mocht niet naar huis. Tot
ze niet meer ongesteld werd. Tot ze zwanger werd. Hij zette haar thuis af. “Over een halfjaar
kom ik je halen. Als je vertelt wat je voor me doet, maak ik jou en je hele familie koud, dat beloof
ik,” zei hij, terwijl hij wegreed.


Memhet kwam niet meer. Wel werd haar kindje geboren, een jongetje. Ze noemde hem Brian.
Haar moeder stopte met drinken en beloofde te helpen met de opvoeding. Soms had zij een
terugval. Dan sliep Bianca met Brian bij oom Stef. Hij woonde een straat verder en had tot voor
kort in een bakkerij gewerkt. Aan trouwen dacht Bianca niet meer.
Twee jaar later ontmoette ze Ted in een buurtkroeg, tijdens carnaval. Hij was drie jaar ouder en
verkleed als Superman. Bianca een dronken prinses.
“Is er iets?,” vraagt Ted, terwijl hij met een pilsje in zijn hand voor haar staat. “Nee, niets,” zegt
ze. En veegt de tranen weg. Drie jaar en een kind zijn ze inmiddels samen. Ze houdt niet van
hem. Maar het is beter dan alleen zijn.

Reacties

Populaire posts